نتایج عملی اجرای الکترود لتیس

برای آگاهی از نحوه ايجاد سيستم كامل و مناسب اتصال زمين، لازم است عواملی كه قابليت هدايت زمين و مقاومت آن را تغيير می‌دهد با دقت بررسی شود. ساختمان و تركيبات تشكيل‌دهنده خاک تأثير به‌سزايی بر هدايت الكتريكی دارند. كاهش اندازه دانه‌های خاک باعث کاهش نفوذپذیری آن شده و در صورتی كه به‌طور مطلوب متراکم شود، می‌تواند هدايت الكتريكی را افزایش دهد.

نتايج حاصله از اندازه‌گيری‌های مستمر نشان می‌دهد اتصال زمين‌های احداث‌شده در این تحقیق با بکفیل بنتونيت در مقايسه با مخلوط سنتی خاک رس، زغال و نمک در زمين‌های رسی به ميزان ۶۵٪، در خاک‌های سنتی به ميزان ۶۸٪، در زمين‌های سنگلاخی به ميزان ۸۸٪ و در مناطق سنگی به ميزان ۹۵٪ كمتر بوده و مقاومت همه الکترودهای آزمایشی نصب‌شده با بنتونيت و الكترود صفحه‌ای كمتر از ۴ اهم است. 

با توجه به نتايج تحقيقات و تجربيات دهه‌های اخیر در خصوص روش‌های بهينه‌سازی سیستم اتصال زمین، استفاده از نمک که در گذشته ساده‌ترين و رايج‌ترين روش‌ها بود، امروز منسوخ شده است. زیرا اگر چه در كوتاه‌مدت مشكل مقاومت زمين را رفع می‌كرد ولی به دليل خاصیت خورندگی بسیار بالا، پس از مدت کوتاهی الكترود و اتصالات مربوطه را به طور كامل از بين می‌بُرد و در نتیجه باید با صرف هزينه‌های اضافی مكرر، اقدام به تعويض الكترودها می‌شد. از طرفی، بر اثر بارندگی‌های ساليانه، پس از مدتی اين نمک‌ها نيز شسته شده و به لايه‌های زيرين منتقل می‌شود و مقاومت زمين مجدداً افزايش می‌يابد. در نتيجه، حداکثر کارایی سیستم زمین با مخلوط‌های نمکی بين ۵ تا ۷ سال است.

زمین‌هایی که خاک و بستر آن‌ها سنگی، سنگلاخی و سخت است مقاومت مخصوص بالایی دارند. مشکلات نصب الکترود زمین در چنین خاک‌هایی که از لحاظ هدایت الکتریکی برای سیستم زمین مناسب نیستند، باعث شده تا استفاده از مواد كاهش‌دهنده مقاومت زمين، متداول شده و اين مواد با تنوع زیادی در اجرای ارتینگ به کار روند. از جمله اين مواد، GEM، ماركونيت، بنتونيت سديم، پلیمرهای جاذب رطوبت و الترا‌فیل (Ultra Fill) را می‌توان نام برد.