ایجاد الکترود زمین مطلوب در شرایط خاکی نامناسب

اگر خاک به صورت طبیعی کیفیت خوبی نداشته باشد، گزینه‌های مختلفی برای کاهش مقاومت مخصوص آن وجود دارد. یک روش بدیهی برای خاک‌هایی که بدی آن‌ها ناشی از خشکی‌شان است، افزایش رطوبت به‌طور مصنوعی است.

مقاومت مخصوص لایه سطحی خاک ممکن است با افزایش رطوبت از ۵٪ به ۱۰٪  تا ۸۰۰ اهم‌متر کاهش یابد. با افزایش رطوبت از ۱۰٪ به ۲۰٪ كاهش بیشتری حاصل می‌شود، ولی به اندازه قبل، محسوس نیست. مشکل اصلی تکنیک افزایش رطوبت این است که در اکثر موارد، یک گزینه عملی به شمار نمی‌رود.

روش دیگر برای کاهش مقاومت مخصوص خاک، تقویت خواص الکتریکی آن از طریق افزودن نمک‌هایی مانند سولفات مس، سولفات منیزیم یا کلرید سدیم است. نمک‌ها را معمولاً همراه با رطوبت، به خاک تزریق می‌کنند، تا مقاومت مخصوص خاک را در یک حجم محدود از آن کاهش دهند. این روش ارزان و عملی است اما می‌تواند مشکلاتی را هم ایجاد کند.

اول آن‌که، با شسته‌شدن تدریجی نمک، خاک به وضعیت نامطلوب خود بازمی‌گردد؛ لذا باید این کار را به صورت دوره‌ای تکرار کرد. دوم آن‌که اغلب نمک‌ها ممکن است باعث خوردگی شدید الکترود زمین شوند. سوم آن‌که، بسیاری از نمک‌ها ممکن است آب‌های زیرزمینی را آلوده کنند. در نتیجه، مقررات محلی یا ضوابط آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) ممکن است مخالف افزودن برخی نمک‌ها به خاک باشند. 

در بسیاری مکان‌ها، اطمینان از داشتن سیستم زمینی با مقاومت کم، با کوبیدن الکترود میله‌ای تا عمقی از خاک که دارای رطوبت نسبتاً دائمی و رسانایی کافی باشد، محقق می‌شود. به یاد داشته باشید، الکترود میله‌ای باید به اعماقی پایین‌تر از حداکثر عمق یخ‌زدگی نفوذ کند. در مواردی ممکن است الکترود میله‌ای را به‌صورت دفنی اجرا کرده و با استفاده از بکفیل‌ مناسب، به مقاومت قابل‌قبولی برای سیستم زمین دست یافت (شکل ۶).